Kağıt toplayıcısı Aydın Sımaklı'nın okuduğu Ahmed Arif şiiri sosyal medyada gündem oldu. Şiirde Antep Savunması'nın ünlü kahramanı Karayılan'ın da adı geçiyor
Sırtında taşıdığı çekçeği ile İstanbul’un sokaklarını, mahallelerini karış karış dolaşıyor Aydın Sımaklı.
Euronews'ten Dilek Gül'e verdiği röportajda Sımaklı "Bu işin heveslisi değiliz. Ama kimseye el avuç açmadan, hırsızlık yapmadan geçinmek için yapıyoruz bu işi" diyor.
Sımaklı'nın röportajda verdiği mesajlardan çok Ahmed Arif'in "Anadolu" adlı şiiri okuması gündem oldu.
"Yazar Vecihi Timuroğlu, Ahmed Arif'in yakın dostuydu.
Diyarbakır'da komşu çocuklarıydılar.
Timuroğlu'na göre; Ahmed Arif, Rumeli göçmeni bir ailenin çocuğuydu. Babası Türk'tü, memurdu.
Ahmed Arif, ilkokulu Siverek'te, ortaokulu Urfa'da, liseyi Afyon'da bitirdi.
Timuroğlu'yla arkadaşlıkları, Ankara Üniversitesi Dil, Tarih ve Coğrafya Fakültesi'nde de sürdü; Ahmed Arif, felsefe bölümündeydi.
İkisi de Türkiye Gençler Derneği'ne üyeydi. Solcuydular.
İtalyan solcu önderlerinden P.Togliatti 1948'de faşistlerce vurulunca, Ahmed Arif şiir yazdı:
“Mavi mavi esen deniz meltemi
Sicilya'nın güneşli kalçaları
Kartpostal dalgınlığında Napoli bahçeleri
Bizimle
Bizden yanadır hava
Bizden yanadır su…”
Bu şiir polisin eline geçti. Ahmed Arif ve şair yoldaşları Enver Gökçe, Mehmet Kemal, Hacı Bayram'daki işkence merkezinde ağır sorgudan geçirildi. Tutuklandılar.
Ahmed Arif 1951'de bu kez İstanbul'daki işkence merkezi Sansaryan Han'da 128 gün hücrede kaldı.
Ağır bir grip geçirdi, doktora bile çıkarmadılar. Kulağında hep çığlık sesleri vardı. Dayanamadı. Bileklerini keserek ölmek istedi. Kurtarıldı. Harbiye Cezaevi'ne gönderildi.
“Yaşamının en büyük acısı” dediği haberi o günlerde aldı: Babası Arif Hikmet ölmüştü.
Ahmed Arif'in gerçek adı “Ahmed Önal” idi. “Arif” babasının “hediyesiydi!” Şiirleri artık öksüzdü.
Mahpusluğu 3 yıl sürdü. 8 aylık sürgün cezasını Diyarbakır'da tarih öğretmeni ablasının yanında çekti. Tüm kamu hakları kısıtlandı.
Sonra, pek şiir yazmadı.
Yaşamında tek şiir kitabı “Hasretinden Prangalar Eskittim” oldu.
“Ard-arda kaç zemheri/
Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu/
Dışarda gürül-gürül akan bir dünya/
Bir ben uyumadım/
Kaç leylim bahar/
Hasretinden prangalar eskittim.”
Ahmed Arif, 2 Haziran 1991'de aramızdan ayrıldı; sonsuzluğa yürüdü.
Mesele sadece bu değil…
Kürtçe iyi olmaz
Kuşkusuz…
Ahmed Arif'in şiirleri sadece Kürtçe'ye değil, tüm dünya dillerine çevrilmelidir.
Ancak. Ahmed Arif hakkında şu bilinmelidir.
Büyük şair Cemal Süreya, Papirüs dergisinde şöyle yazdı:
“Ahmed Arif'in şiiri, konuşmasından alınmış herhangi bir parça gibidir; bir bakıma ‘oral' (ağza ilişkin) bir şiirdir. Bizde oral şiirin tuhaf bir kaderi vardır: Bu şiirde, genellikle, ya kuru bir söylevciliğe düşülür, ya da harcı âlem duyguların tekdüze evrenine. Daha doğrusu, nedense şimdiye kadar genellikle böyle olmuştur. Bu, sözün yakışığı uğruna, şiirin elden çıkarılması, harcanmasıdır. Ahmed Arif'in şiirinde böyle bir sakınca yok.” (Ocak, 1969)
Yani: Ahmed Arif'in şiiri sesti. Türküydü. Ağıttı. Uzun havaydı.
Etkili, insanı hüzne boğan kükreyen bir ağızdı.
Anadolu Türkçesi'ydi bu.
Diyarbakır ağzıydı bu.
Diyarbakır'ın Türkçe ağzını Kürtçe'ye çevirirseniz o tadını alabilir misiniz? Alamazsınız.
Bir “ağız dili” şiiri çevrilemez; hiçbir dile çevrilemez.
Çevrilse aynı duyguyu, coşkuyu vermez; veremez.
Türkçe'nin büyük şairidir Ahmed Arif..
Ahmed Arif, dar kimlik siyasetine araç yapılarak öldürülemez!
Çevirin “Otuz Üç Kurşun”u, aynı hüznü hissedemezsiniz.
“Kirveyiz, kardeşiz, kanla bağlıyız
Karşıyaka köyleri, obalarıyla
Kız alp vermişiz yüzyıllar boyu,
Komşuyuz yaka yakaya.
Birbirine karışır tavuklarımız,
Bilmezlikten değil,
Fıkaralıktan…”
